آری، در خود قران صفات زیادی برای قران شمرده شده است که بعضی از ان ها عبارتند از: حکیم (محکم و استوار)، مبارک (پرخیر و برکت)، عزیز، مبین (روشن و آشکار)، بشیر ( بشارت دهنده)، هادی ( هدایت کننده)، موعظه (پند) و شفا.

در سخنان چهارده معصوم (ع) نیز ده ها صفت زیب در باره ی قرآن به کار رفته که برخی از آن ها را در این جا می اوریم:

قرآن کریم با قرآن مجید فرقی با هم ندارند و منظور از این دو نام همان کتاب اسمانی مسلمانان است. کلمه ی «مجید» و «کریم» هر دو صفاتی برای قران هستند. ما دو قرآن نداریم که یکی کریم و یکی مجید باشد. این درست مثل آن است که ما یک گل را نشان دهیم و یک بار بگوییم : این گل قرمز است. و بار دیگر بگوییم: این گل زیباست. ما در این دو جمله، در باره ی یک گل سخن می گوییم که هم قرمز است و هم زیبا. قرآن هم یکی بیشتر نیس؛ اما هم مجید است و هم کریم.

اری، انجیل حضرت عیسی(ع)، تورات حضرت موسی(ع) و زبور حضرت داوود(ع) نیز کتاب اسمانی هستند؛ یعنی از طرف خداوند نازل شده اند. نام این سه کتاب در قران هم امده است. البته انجیل، تورات و زبوری که امروز وجود دارد، با انچه از طرف خدا امده، تفاوت های زیادی دارد و نوشته ی برخی انسان هاست. قران تنها کتاب اسمانی است که تغییر نیافته و به همان صورتی که از جانب خدا امده، باقی مانده است.

کتاب هایی که ما می شناسیم، دو گروهند: گروهی که به دست انسان ها نوشته شده اند و نتیجه ی فکر و دانش مردم اهل زمین هستند؛ مانند گلستان سعدی، شاهنامه ی فردوسی، امثال و حکم دهخدا و ...

و گره دیگری از کتاب ها که تعدادشان خیلی کم است و از طرف خدا فرستاده شده اند و پیامبران آن کتاب ها را برای مردم خوانده اند؛ مانند: قرآن، تورات، انجیل و ...

به گره دوم می گویند: کتاب های آسمانی ؛ یعنی این کتاب ها از جایی بسیار بالا تر از فکر ما انسان ها، یعنی از طرف خداوند، آمده اند.

اگر می گویند قران کتاب آسمانی است، برای این است که همه ی سوره ها و آیه های آن سخن خداوند و از سوی اوست.

کلمه ی «قران» به معنای «خواندنی» است و از ان جا که باید با خواندن ایه های قران کریم، با راه های سعادت آشنا شویم، نام این کتاب «قران» است.